Een bijdrage van Marjorie van Putten:
Ik moet eerlijk bekennen dat ik zaterdagochtend wat sceptisch The Colour Kitchen instapte. Dreambuilders, het werken aan je dromen, daar ben ik toch veel te down to earth voor. Ik werd vriendelijk ontvangen, kreeg een sticker met mijn naam erop die ik zichtbaar op mijn kleding moest plaatsen en een notitieboek waarin ik mijn ervaringen kon opschrijven. Op het notitieboek stond: To live your purpose… follow your heart and live your dreams. Een tekst die uiteindelijk stond voor de rest van de dag.
Follow your heart!
De dag bestond uit drie blokken en steeds volgde na twee lezingen een workshop, een ‘ervaringssessie’. In het eerste blok werd ‘Follow your heart’ meteen duidelijk. Zo vertelde Sigrid Boelens dat iedereen briljant is en dat we alleen dingen moeten doen die we écht leuk vinden, niet wel leuk of 99% leuk, nee, dingen die écht leuk zijn. De dingen die we écht leuk vonden, en daarmee onze droom, moesten we tijdens de ervaringssessie tekenen, schetsen, knippen, plakken, kortom: op papier krijgen. Ik had geen idee dat dat zo moeilijk kon zijn! Wat is mijn droom? Wat doe ik graag? Door het op papier te zetten, zag ik dat dat een beetje duaal is. Enerzijds schrijf, lees en onderzoek ik graag, dingen die je, in het algemeen, alleen doet, en anderzijds heb ik graag mensen om me heen.
Wat houdt je tegen?
Tijdens het tweede blok werd ons voorgehouden dat we moeten doen wat we willen en ons niet moeten laten tegenhouden door angsten of ideeën. Het leven is te kort om dingen te doen die je niet leuk vindt. Die zin hoor en lees je wel vaker, maar als Jelle Oosterwijk dat tegen je zegt, een man die door zijn MS zijn huis, zijn werk, zijn vrouw en kinderen verloor en toch nu kan zeggen dat hij blij is dat hij MS heeft, móét je wel luisteren.
Jelle Oosterwijks aangrijpende verhaal heeft mij flink aan het denken gezet.
Tijdens de tweede ervaringssessie moesten we onze angsten op papier zetten, dat was een stuk makkelijk dan mijn droom! Al snel had ik een rijtje: niet goed genoeg zijn, kritiek, grote veranderingen, afwijzingen, financiën, etcetera. Ik vond het grappig om te zien dat de mensen om mij heen ongeveer dezelfde angsten hadden als ik. Ook al is je angsten oplepelen heel makkelijk, het heel groot opschrijven op wit papier is toch wat anders. Ik voelde me heel kwetsbaar, vooral toen we er in paren over moesten gaan praten.
Na het gepraat moesten we het witte papier eerst aantrekken (fysiek aantrekken met gaten waar je armen doorheen moesten) en het dan van ons af laten glijden en tot een prop maken. We kregen toen twee keuzes:
1. De prop weggooien en dan mocht je nooit meer aan je angsten denken
2. De prop aan je partner geven en je angsten even parkeren
De proppen vlogen door de zaal! Ik heb – als enige – mijn prop bij mijn partner geparkeerd, alles leuk en wel, maar ik heb deze angsten nog steeds, dat is niet binnen een half uur verdwenen.
Live your dreams!
Met het laatste blok werden we aangespoord om onze droom echt te gaan leven. We moesten een tijdlijn maken en daarop in kleine stapjes uiteenzetten hoe we onze droom gingen bereiken. Tsja, en dan heb je een probleem als je nog niet zeker weet wat je droom is. Maar toen was daar Heleen Esser, één van de professionele trainers die tijdens de ervaringssessies rondliepen om ons te helpen. Ik weet niet precies meer wat ze zei, maar opeens had ik het! Dit is mijn droom! Hierbij komt mijn wens om te schrijven, te lezen en ook in contact te zijn met mensen uit! Toen Heleen weer langskwam, zag ze me stralen.
Mijn droom in het kort.
Tijdens de laatste opdracht gingen we onze droom als reclametekst opschrijven. Daarna werden stickertjes uitgedeeld om dromen van anderen te ‘liken’. Wat heeft mijn droom veel stickertjes gekregen!
Mijn droom
En zo ging ik naar huis, met veel indrukken en een droom rijker. Ik zou heel graag van mijn huidige vrijwilligerswerk mijn werk willen maken. Mensen interviewen en van hun leven dan een boek maken met hun levensverhaal, foto’s, krantenknipsels en al. Natuurlijk het levensverhaal van ouderen, zij zullen veel te vertellen hebben en een levensboek is leuk voor de kinderen en kleinkinderen. Maar ik denk dat het ook juist leuk is om een levensverhaal van een jong iemand te beschrijven, dan kan hij of zij over 50 jaar terug lezen hoe het leven nu was en wat hij of zij al had meegemaakt op deze jonge leeftijd. Je hoort sommigen ook wel zeggen: ‘Over mijn leven kan je een heel boek schrijven’, nou, dat ben ik van plan!