Op mijn 22e werkte ik in de wereld van apps en websites. Een mannenwereld waarin ik erin slaagde mijn strepen te verdienen en promotie te maken. Dat gaf me zelfvertrouwen en het gevoel dat ik in die wereld thuis hoorde. Tot ik mezelf steeds vaker vragen begon te stellen. Is dit wat ik wil? Waar word ik gelukkig van? En wat wil ik nou echt bereiken in mijn leven?
De zekerheid van een vaste baan
Ik wilde niet langer alleen maar hard werken maar ook tijd hebben om bij mijn gezin te zijn. Mijn vijfdaagse werkweek ging naar vier en al gauw werden dit nog maar drie dagen per week. Maar met een werkweek van drie dagen is het logisch dat je dingen mist en de werkdruk toeneemt. Klanten blijven bellen, e-mails komen nog steeds binnen en ik merkte dat ik meer werk ging doen in minder dagen. Blijer werd ik hier niet van, maar ik was ook bang om de zekerheid van een vaste baan te verliezen. Ik hield mezelf voor dat ik blij moest zijn. Ik vond dat ik blij moest zijn met mijn werkzaamheden, klanten en collega’s. Dat ik blij moest zijn met een dak boven m’n hoofd en dat ik omringd was door mijn fijne gezin en lieve familie en vrienden. Totdat ik mezelf eindelijk durfde te confronteren met mijn diepste gevoelens. Want wat wilde ik nou echt bereiken in het leven? Ongelukkig zijn? Nee, dat dus niet. Maar hoe vertel je dat je niet tevreden bent met je werk en dat je liever zou opzeggen?
Even helemaal niets
Het gevoel werd steeds duidelijker. Ik wilde niet alleen ander werk, ik wilde gewoon even helemaal niets, geen baan. Tijd hebben om mezelf weer te vinden, mijn creativiteit de ruimte te geven en mij niet meer druk maken over de zekerheid die een vaste baan me geeft. Want wat is zekerheid als je er ongelukkig door wordt? Juist, dat is schijn-zekerheid en daar wilde ik voorgoed afscheid van nemen. Dus ging ik opzeggen, zonder dat ik wat nieuws had. En in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dit een doodenge stap was.
Maar hoe zeg je dat?
Online word je doodgegooid met tips en tricks als het op solliciteren aankomt, maar hoe voer je een gesprek waarin je zegt dat je weggaat? Ik kon uiteraard heel kort door de bocht zeggen dat ik weg ging, maar de vraag waarom ik weg wilde bleef onvermijdelijk. En ook die kon ik beantwoorden, want de baan paste simpelweg niet meer bij mij. Maar wat ga je dan doen? Dat wist ik niet en wist dus ook niet wat ik moest zeggen. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat het oké is om het niet te weten. Om even geen werknemer van het jaar te willen worden. Om je niet druk te hoeven maken om targets. Het is oké om simpelweg voor mezelf te kiezen. Ook als dit betekent dat ik dus even helemaal niets ga doen op werkgebied.
Opzeggen zonder nieuwe baan, mag ik even?!
Maar wie wordt je nieuwe werkgever? Welke nieuwe uitdaging ga je aan? Ik krijg steeds dezelfde soort vragen als ik vertel dat ik gekapt ben met werken. Ik vond het typisch om te zien hoe anderen ervan uitgaan dat ik iets nieuws moet hebben voordat ik mijn huidige baan gedag zeg. Want wie gooit er nu zijn oude schoenen weg voordat ‘ie nieuwe heeft? Ik dus. En ik hoop ook jij als je rondloopt in dezelfde vicieuze cirkel. Ongelukkig in hetgeen waar je doordeweeks het meeste mee bezig bent. Bang om (eventjes) te kiezen voor niets meer dan jezelf. Maar geloof me, het doet je goed. Heel goed. Mij wel tenminste!
