Hoe kan jij nou geen vriend hebben, je bent zo’n leuke meid! Afgelopen donderdag kwam dat zinnetje weer voorbij en schoot het me in het verkeerde keelgat. Ik had een sjaal om, anders had de dame in kwestie kunnen zien dat ik rode vlekken in mijn nek kreeg. Ze voegde er nog aan toe dat het waarschijnlijk een kwestie was van de juiste tegenkomen en dat dit binnenkort wel zou gebeuren. Ik lachte als een boer met kiespijn, want ik heb helemaal geen zin in relaties.
Relaties zijn niet zaligmakend
Het zinnetje bleef die avond en de dagen erop resoneren. Ik kauw erop om de betekenis van de irritatie aan mijn kant te ontleden. Ik begrijp dat de dame in kwestie de opmerking over relaties met de beste intenties had gemaakt en niets kon doen aan de lading die het voor mij heeft. Ik laat me dus feitelijk snijden door het zinnetje en doe er innerlijk werk mee. Er komen dan een aantal thema’s naar boven die ik ben gaan ontleden, met als uiteindelijke conclusie: liefdesrelaties hoeven niet per definitie zaligmakend te zijn.
Erbij horen
Ergens, als dat zinnetje wordt uitgesproken, krijg ik het gevoel dat ik er niet bij hoor. Dat er iets mis met mij is omdat ik geen partner en kinderen heb. Alsof ik zielig ben omdat ik alleen ben. Ik voel me verre van zielig. In het zelfonderzoek van afgelopen dagen kwam ik tot de ontdekking dat ik, nadat één van mijn langste relaties uitging in 2010, in een enorme leegte terechtkwam omdat ik geen partner meer had. Ik heb vanaf mijn vijftiende altijd vriendjes gehad. Ik ging van de een naar de ander en was tussendoor nauwelijks alleen.
Geen relatie is niet zielig
Nu zie ik dat ik de leegte in mijzelf met mijn partners wilde opvullen. Ik maakte ze verantwoordelijk voor mijn geluk en wilde het gebroken deel in mezelf dus fiksen met iets buiten mezelf. Dit lukte niet en daardoor was ik in relaties vaak gefrustreerd. Nadat één van mijn relaties eindigde vond ik die leegte te groot, mijn eigen gevoelens te heftig en ben ik het geluk buiten mezelf gaan zoeken in verdovende middelden en de partyscene. Ik ben toen vól, headfirst, in mijn verslaving geknald. Inmiddels ben ik de afgelopen jaren dus nuchter aan het ontdekken hoe ik van mezelf kan houden; dat is heerlijk! In die zin is er, voor mij, dus niks zieligs aan geen relatie hebben.
Mijn moeder
Onbewust, heeft mijn moeder mij over mannen geleerd dat ze vreemdgaan en dat ze niet te vertrouwen zijn. Mijn ouders zijn in 1995 uit elkaar gegaan en sindsdien heeft mijn moeder geen partner meer gehad. Ik heb haar jaren geleden wel eens geforceerd om op en datingsite te gaan en een profiel voor haar aangemaakt, waarna ze heeft afgesproken met een man. Dat werd niks. Het was een deceptie en ze besloot dit niet meer te doen.
Ik weet inmiddels dat kinderen op een diepe laag loyaal zijn aan hun ouders en aan het systeem. Dus wat ik belangrijk vind te checken bij mezelf is de vraag of ik geen partner heb omdat ik hiermee loyaal ben aan mijn moeder? Ben ik dan onbewust ook haar leven aan het leven? Mijn gevoel zegt van niet, want ik sta er wel voor open. Het is niet dat ik mijn hart gesloten heb om de pijn die de liefde ooit veroorzaakt heeft niet meer te hoeven voelen. Waar ik mijn moeder wél in volg is het datingsitestuk. Ik wil niet op Tinder, want ik vind het vreselijk. Echt, ik heb het wel geprobeerd, maar raak er compleet van overprikkeld en krijg er stress van. Al die mannen. Al die (rare) berichten. Vreselijk. Ik. Wil. Het. Niet.
Mijn vader
Mijn vader is ook onderdeel van dit onderzoek. Zijn vertrek in 1995 heeft in mij een vertrouwensbreuk veroorzaakt. Ik ben als dertienjarig meisje gaan geloven dat, als hij vertrekt om een nieuw leven te beginnen, alle mannen wel zullen opstappen. Ik heb dus besloten dat mannen niet te vertrouwen zijn en dat ik maar beter niet geraakt kan worden door hen. Heel paradoxaal, want zoals ik net al schreef heb ik eigenlijk vanaf die tijd steeds vriendjes gehad. Het is wat kinderen doen. Kinderen proberen vaak op magische wijze de geschiedenis van het systeem te fiksen en zo probeerde ik om hetgeen wat tussen mijn ouders niet gelukt was, voor mezelf wel te laten slagen, ondanks dat ik mannen niet vertrouwde.
Waanzinnig verliefd worden
Ik heb op het stuk van de liefde in de jaren waarin ik nu alleen ben veel werk verricht en ik weet dat ik hierin gegroeid ben. Afgelopen zomer ben ik bijvoorbeeld waanzinnig verliefd geworden en ik ben daar met een open hart in gestapt. Ik had zoveel herkenningspunten met de man in kwestie, waaronder onze verslaving. In dit contact werd wat de liefde aangaat van alles wakker gekust wat daarvoor stilletjes lag te slapen.
Vertrouwen in mezelf
Helaas kwam ik tot de ontdekking dat hij tegen me gelogen had, want hij zat al die tijd in een terugval en had daarover een toneelstuk opgevoerd. Ik gaf hem nog een kans, omdat ik weet dat de ziekte verslaving nu eenmaal gepaard gaat met leugens. Toch herhaalde deze gebeurtenis zich waarna ik het contact verbrak. Ik had er, met de thematiek die ik dus goed ken, voor kunnen kiezen om in een slachtofferrol te gaan. Dat heb ik niet gedaan. Ik heb het verdriet wat ik voelde aangekeken en mijn rouw genomen waardoor het vertrouwen in mezelf weer een beetje toenam. Ik hoefde er namelijk niet op te drinken of te gebruiken. Een waardevolle uitkomst van een pijnlijke situatie.
Ik heb het naar m’n zin in mijn eentje
Samenvattend: ik heb het naar mijn zin in mijn eentje en dat is relatief nieuw voor mij. Het is heerlijk dat ik alleen maar rekening hoef te houden met mezelf en kan genieten van mijn vrijheid. Ik mis het oprecht niet om iemands vieze sokken op te ruimen, te discussiëren over wel of geen bezoek aan schoonouders, geïrriteerd te zijn over het feit dat de ander niet voldoet aan verwachtingen, om iedere nacht gesnurk te horen, geïrriteerd te zijn over huishoudelijke klusjes, te bakkeleien over de wc bril die omhoog blijft staan of me te ergeren aan het feit dat iemand niet luistert. Totdat ik weer verliefd word. Dan maakt het allemaal niet meer uit.
Juist op een dag als vandaag staat het thema relaties weer vol in de schijnwerpers: hoe kijk jij ertegen aan?
