Ik houd ervan om met geluk bezig te zijn. Dat van anderen, dat van mezelf. Ik houd er ook van ongeluk de wereld uit te helpen, iets wat ik als heel klein meisje al deed. Dieren met pijn sleepte ik geregeld mee naar mijn moeder, die met haar kundige handen een geïmproviseerd spalkje aan een gebroken pootje bond. Ook klasgenootjes en mijn jongere zusje hadden het wel fijn met mij in hun nabijheid. Als er ook maar iets gebeurde, stond ik klaar als kleine redder in nood. Toen was het nog heel simpel om anderen van hun ongeluk te verlossen.
Ongelukkig zijn is taboe
Nu ik groot ben, zijn de zaken wat ingewikkelder geworden. Helpen mag niet zomaar; inmiddels zijn we allemaal zo volwassen, ontwikkeld en bewust. We horen ons leven op orde te hebben en wanneer dat niet het geval is, laten we dat niet zo makkelijk zien. Ongelukkig zijn is taboe. Zeker als je alles in huis hebt om gelukkig te worden. En dat hebben we. We leven in een rijk land vol kansen. Met alles binnen handbereik kunnen we ons geluk toch elk moment opnieuw realiseren? Delen dat iets ons niet lukt, doen we dan niet zomaar – laat staan dat we anderen om hulp vragen.
Zo sprak ik met een deelnemer, geïnteresseerd in mijn gelukstraining. Na een tijdje informatie uitwisselen en vragen stellen sprak ze haar laatste twijfel uit: “Ik ben niet ongelukkig, dus ik weet niet zeker of het wel bij me past.” Oeps! Nee, natuurlijk is deze training niet voor ongelukkige mensen. Toch stelde ik de drang om haar gerust te stellen uit. Om gelukkiger te worden met wie je bent, is eerst acceptatie van je ongeluk nodig.
Verandering vraagt om ontleding, begrip en bekentenis van datgene wat je wilt veranderen. Wanneer alles perfect gaat in je leven, heb je toch geen reden om te veranderen? In de praktijk blijkt het niet makkelijk om toe te geven dat het niet altijd gaat zoals je wilt, bedacht hebt of verwacht had. En het is al helemáál moeilijk te bekennen aan de buitenwereld dat je je daar zelfs af en toe flink ongelukkig bij voelt.
Ongeluk is slechts een moment
Ondanks een vaak angstige reactie, is er weinig mis met ongeluk. Weten waar je niet bent, helpt je juist te bepalen waar je naartoe wilt gaan. En ja, dan heb je af en toe inderdaad een minder plezierige schijnwerper nodig.
Ongeluk is geen staat van zijn. Ongeluk is net zoals geluk, een moment in ons leven. Bij ongeluk is ons denken, voelen en doen uit balans. Gelukkig zijn wij prima in staat te leren die balans terug te brengen. Onder ‘normale’ omstandigheden is het helemáál makkelijk. Het enige wat we hoeven te doen is onze eigen gedachten, gevoelens en gedragingen eens flink onder de loep te nemen. En daar is dan weer eerder moed voor nodig ;-)!
