Volgens mij heb ik nog nooit zo vaak een boek aangehaald als Effectief aanmodderen, dat ik onlangs las. Het boek is geschreven door psycholoog Lennart Klipp. Hij noemt het zelf een anti-zelfhulpboek. Vooral zijn ondertitel spreekt tot de verbeelding: Als zoeken naar geluk je niet gelukkig maakt. Het boek leest als een trein en staat voor de verandering eens niet vol met tegeltjeswijsheden of inspirerende quotes, maar geeft inzicht in ons eigen gedrag.
Lalalala, ik hoor je lekker toch niet
Volgens Lennart zijn negatieve emoties en tegenslag iets waar we het liefst zo hard mogelijk van wegrennen. Niemand zit te wachten op negativiteit dus we gaan massaal aan ons geluk werken. Dat herken ik wel. Een paar jaar geleden kreeg ik last van een burn-out/depressie/allebei. En hoe hard ik ook mijn best deed, het ging maar niet beter. Mijn vriend maakte toen de opmerking dat dat misschien juist kwam doordat ik zo hard probeerde me beter te voelen. Ik raakte alleen maar meer gefrustreerd van die opmerking en had het gevoel dat hij me totaal niet begreep. Inmiddels weet ik beter en ook Lennart onderschrijft dat mijn vriend gelijk had: Focussen op geluk als oplossing voor ons ongeluk is eigenlijk niets anders dan je vingers in je oren stoppen, je ogen dicht doen en heel hard LALALALA roepen.
Effectief aanmodderen in acht stappen
Maar wat kunnen we dan wel doen? Volgens Lennart is het belangrijk dat we ons ongeluk ondergaan om ons uiteindelijk beter te voelen (hopelijk). Hij legt uit dat er acht fases zijn van effectief aanmodderen en vertelt per fase wat er met ons gebeurt. Kort samengevat gaat het van bewustwording via afreageren naar accepteren, verlangen en uiteindelijk creëren. Vooral dat accepteren is zo’n fijn modewoord. Lennart krijgt daar ook jeuk van. Als je ergens last van hebt, zeggen mensen vaak (en dan vooral tegen anderen): Je moet gewoon accepteren. Vooral dat ‘gewoon’ ergert me altijd, maar ook het ‘accepteren’ zelf is een vaag begrip. Want het klinkt zo makkelijk, maar ondertussen weet niemand uit te leggen hoe je het precies doet. Meestal gebeurt het opeens vanzelf.
Lennart is zelf gelukkig ook niet perfect
Erg verfrissend dat er eindelijk een boek is geschreven door iemand die het zelf ook niet allemaal op orde heeft. In de perfecte Instagramwereld zou ik haast denken dat ik de enige kneus ben die er af en toe een zooitje van maakt. Hoewel ik inmiddels dondersgoed weet dat het onzin is, is het toch fijn om een boek te lezen waarin dat nog eens bevestigd wordt. Lennart schrijft makkelijk, is niet bang om zichzelf op de hak te nemen en maakt er geen kijk-mij-eens-goed-bezig zijn-verhaal van.
Conclusie: een boek dat iedereen gewoon even moet lezen zodat we niet meer zomaar wat aanklooien maar effectief aanmodderen. Ik weet al zeker drie mensen aan wie ik het boek cadeau ga doen.