Een bijdrage van Karianne Gielen:
Mijn Bucket list is goed gevuld. Met dromen, met to-do-activiteiten, met voor mij onontdekte continenten. Maar ook met must-haves en met een-meisje-mag-immers-dromen-wensen. Zeilen in het Caribisch gebied, Louboutins, een motor, naar de Noordpool, in een helikopter over de Vic Falls, en het theater in. Aan de inhoud wordt geschaafd, soms vallen er dingen af die ik niet meer belangrijk vind. Soms zijn ze zo klein dat ze meer op een wensenlijstje voor kerst thuishoren. Vaak komen er zaken bij.
Zo wil ik al jaren een beestje bereiden in mijn oven. En dan wel in zijn geheel. Dat lijkt me gewoon enig. Een varkentje, fazant of kalkoen. De hele keuken gevuld met de beest-in-oven-geuren. En terwijl het staat te pruttelen dek ik de tafel voor al die mensen die komen eten. Niet onhaalbaar. Klopt. Echter mijn oventje thuis is er op dit moment één van het piepkuiken-kaliber. Dus blijft het op mijn bucket list staan.
Iets verwezenlijkt
Het wegstrepen van een item vind ik een mooi moment. Dan is het me gelukt, dan heb ik iets beleefd, gerealiseerd, iets verwezenlijkt. Dan ben ik ook altijd een beetje trots, want dan doe ik dingen die ik belangrijk vind. Al mijn reizen, al mijn eerste keers, al die mooie mensen die je ontmoet. Deze avonturen en ervaringen maken me tot wie ik ben. Ik en mijn Bucket list worden samen groot.
Toch zit me iets dwars. Mijn Bucketlist is een digitale. Niets blikje met papiertjes. Niets handschrift van door de jaren heen. Niets geen data van opschrijven en realisatie. Wel een Excel sheet, het Calibri lettertype en een Del knop. Nee, dit gaat zo niet langer! Het is tijd voor een fatsoenlijke bucketlist, in een oud Douwe Egberts blikje. Ik ga mijn Bucketlist eer aan doen. En als hij klaar is, stop ik hem onder mijn bed.