De samenloop van omstandigheden zorgde ervoor dat mijn Greenwheel het opgaf en ik naast de snelweg stil moest staan. Ik besloot de snelweg van een afstand te observeren, maar op de één of andere manier voelde ik druk bij het aanzien van de beweging. Onrust trof me en elke minuut die ik wachtte voelde ik dubbel. Na het accepteren van het vergaan van mijn tijd, besefte ik me de overeenkomst van deze snelweg en mijn huidige levenspad. Een continue stroom die me stuurt en dwingt niet te kunnen stoppen. De eindeloosheid van het behalen van een bepaalde eindbestemming.
In het begin heb je kleine wegen vanaf je huis, neem je wat zijweggetjes en stop je af en toe. Totdat je opeens op de snelweg bent waar vele anderen zich bevinden en er nauwelijks nog ruimte is voor twijfeling of een impulsieve afslag. Je moet door, want als je stopt dan bots je. Totdat je dichtbij je eindbestemming komt en je weer wat zijweggetjes neemt en langzaam komt tot daar waar je auto uitgaat. Stilstaan langs deze snelweg van inhalen en regelmaat deed me beseffen hoe snel dat de tijd je voorbij raast. De nietigheid van ruimte om stil te staan. Gewoon even van een afstand bekijken; waar zijn we nou met zijn alle naartoe aan het gaan? Ik probeerde de spoedende beweging als rust te gaan zien. Totdat de file kwam, toen kon het me niet snel genoeg gaan.
Persoonlijke groetjes,
