Het is vrijdagavond als ik onderweg ben naar de Dag van de Imperfectie. Dat wil zeggen, een avondprogramma door het Collectief voor Imperfectie waarin bewust wordt stilgestaan bij imperfectie. Interessant, want imperfectie zelf zit in al mijn dagen. Het loopt me voor de voeten, ik raak erdoor gestrest, teleurgesteld, en nog meer van dat soort dingen. Vandaag gaan we dit dus vieren, want blijkbaar kan dat. De imperfectie in mijn leven een podium geven. Het recht in het gezicht aankijken en proberen er om te lachen. Ha. Mij de hele tijd dwars zitten. In deze blog vertel ik over de feestelijke avond waarin iedereen oefende om zijn imperfecties een podium te geven. Hoera, mijn leven is imperfect!
Café van de ongemakkelijke gesprekken
Bij binnenkomst is er direct al veel activiteit. Voor ik het weet schuif ik aan in het Café van Ongemakkelijke Gesprekken. Voor me ligt een menu aan vragen, zoals:
- Wat is je grootste blunder?
- Waar ben je stiekem het meest trots op?
- Waar schaam je je voor?
Al gauw zit ik met twee onbekenden aan tafel, in gesprek aan de hand van de vragen. De sfeer zit er gelijk goed in met alle hilarische verhalen van alle blunders. We komen tot de conclusie dat een blunder op het moment zelf naar is, maar achteraf een goed verhaal oplevert. Net voor we écht bij de ongemakkelijke vragen aankomen is het tijd om naar de centrale zaal te gaan, waar we kennismaken met rappende psycholoog Daisy Veenstra: Een van de boodschappen die ik aan jongeren mee wil geven is dat het belangrijk is van jezelf te houden. Van jezelf houden is geen vorm van arrogantie of egoïsme, wat sommigen misschien denken.
Gelijk door naar de kern
Na fijn geluisterd te hebben naar Daisy, gaan we gelijk door naar de kern: in twee minuten je eigen imperfectie op een maagdelijk wit blaadje schrijven. De tijd dringt. Veel mensen om me heen schrijven al. Mijn gedachten springen heen en weer, niet van: wat is mijn imperfectie? Maar meer: welke imperfectie zal ik opschrijven? Geen idee. Nog 25 seconden. Snel schrijf ik op: Dat ik ‘em helemaal stress als mijn huis niet netjes en schoon is. Nog 4 seconden. Ik schrijf er nog bij: teveel willen doen. Dat van het huis, is dat geen gekke imperfectie, vraag ik me af. De anderen hebben vast allemaal echte imperfecties, iets belangrijkers. Zoals niet kunnen presenteren of zo. Zit ik dan met m’n huishoudentje. Maar goed, ik ervaar nu eenmaal de meeste stress als er iets in mijn huishouden niet gaat zoals ik wil. We worden in vier groepen verdeeld en uiteraard moeten we onze imperfectie delen met een onbekende. Beetje eng. Maar nadat we allebei onze imperfectie hebben uitgesproken, voelt het oké. We wisselen een blik, zo van: he, jij bent dus ook imperfect. Een soort opluchting. En weer door.
Het beste van het beste. Toch?
Lammert Kamphuis springt energiek het podium op. Mooi pak aan, haren in model. Brede lach en een pakkend intro. Perfect. Tot hij direct onthult dat hij zenuwachtig was voor het intro. De sfeer in de zaal verandert, hij is gewoon mens onder de mensen. Iedereen glimlacht lief naar elkaar. Ik voel het ineens, hier mag het, hier mogen we gewoon even allemaal imperfect zijn. Onszelf zijn. Lammert strooit met wijsheden uit de filosofie en psychologie, ik schrijf mee op mijn te kleine blaadje, een poging om iets van deze sfeer vast te houden. Lees maar mee:
- Het beste is de vijand van het goede: als je altijd het beste nastreeft, mis je het goede
- Alles is veel voor wie niet veel verwacht: vaak zijn onze verwachtingen zo hoog dat iets alleen maar een teleurstelling kan worden
- Niets is genoeg voor wie genoeg te weinig vindt
- Amor fati van Friedrich Nietzsche: de liefde voor het lot
- Het zekerste middel om niet heel ongelukkig te worden, is om niet zo gelukkig te willen worden
- Wees lief voor jezelf
We willen allemaal het allerbeste leven hebben, zegt Lammert. De wereld ligt toch voor ons open? Op elk vlak van je leven heb je de vrijheid om te kiezen. Maar de kans dat je op elk vlak van je leven het állerbeste kiest, is klein. En al zou dat je wel lukken, dan nog vraag je je af of jouw keuze wel de béste is. Waardoor je in een continue flow van ontevredenheid, twijfel en is-dit-het-nu-gevoel belandt. Zijn advies: Het niet allerbeste leven leren liefhebben. Goed is prachtig. ‘Goed’ accepteren geeft rust, tevredenheid en geluk.
Gewoon ergens goed in zijn
Thijs Launspach neemt de plaats in van Lammert Kamphuis. Host Wing-Yan Man zit aan tafel met een Blunder Bingo. Eén voor één pakt Thijs een bingobal uit de schaal, en leest de stelling voor die daarop staat. Ik heb het idee dat ik me moet bewijzen op mijn werk. Ik streep hem af van mijn bingokaart. Ondertussen freestylet Thijs over het onderwerp. Over dat iedereen op zoek is naar zijn of haar supertalent. En dat het soms zo moeilijk is om dat te vinden. Het is gewoon heel logisch dat de meeste van jullie je talent nog niet hebben gevonden, jullie zijn gewoon jong. Oh jah, misschien mag het ook een reis zijn. Tijd krijgen om te ontwikkelen. Thijs voegt toe: Misschien héb je wel geen uitzonderlijk talent, maar ben je gewoon ergens goed in en dát is waardevol. Gek. Dat gewoon ergens goed in zijn niet voelt als een supertalent. Een beetje meer erkenning voor mijn eigen kwaliteiten mag best, merk ik. Want, wanneer is een talent eigenlijk veel, hoog, goed genoeg?
Het begint bij openheid
Roberto Lobosco houdt iedereen aan het scherm gekluisterd met een fragment uit #openup van 3FM HUMAN. Hij vertelt over mentale problemen onder jongeren en de heftige verhalen die via #openup binnenkomen. Hij voegt de daad bij het woord en nodigt samen met host Wing-Yan drie mensen uit het publiek uit plaats te nemen op de bank. Met elkaar praten zij over mentale gezondheid en welke ervaringen zij daar persoonlijk mee hebben. Het past binnen de veilige sfeer die er hangt. We verbazen ons erover dat het in het gewone leven zo moeilijk ter sprake komt, en er nu zoveel jongeren mee te maken blijken te hebben. Hoe kunnen we dit met elkaar doorbreken? Hoe kunnen we meer openheid realiseren? Ik denk aan de hey-het-is-oke-reclame. Laten we het echt meer doen.
Op de bühne voor jongeren
Een meisje stelt een vraag. Ze wordt feller. Ze klimt het podium op. Laten we succes anders en ruimer definiëren! Mensen in het publiek staan op. Er zijn zoveel kansen. Juist nu. Juist nu we het nieuwe normaal zelf kunnen definiëren. Laten we beginnen met die kansen te grijpen. Het podium wordt drukker. Ze staan daar, rechtop, blik vooruit. Laten we afscheid nemen van alles wat ons tegenhield, van alles wat onbesproken bleef, van alleen maar leren leren in plaats van leren leven. Het ligt voor het oprapen. Het ligt er allemaal. Ideeën, de kennis, de wil… We hoeven er alleen maar aan te beginnen.
Studenten van Lieve Mark in samenwerking met Stichting Time Out brachten hun manifest.
Imperfect het dagelijkse leven in
Ik loop naar huis en merk dat ik niet meer helemaal recht loop. Vanwege een tweede wijntje dat er harder intikt dan vroeger omdat ik tegenwoordig geen druppel meer drink omdat we heel graag zwanger willen worden en ik daarvoor al maanden een behandeling volg. Wat ik normaal gesproken altijd verzwijg. Vanavond maakt het niet uit, het mag er zijn. Dit is ons niet allerbeste leven. Maar het is léven. Met mooie en minder mooie momenten. Het beste is de vijand van het goede. Collectief voor Imperfectie, dank voor deze avond. Cheers op meer openheid en liefde voor het goede.
