Suzanne van der Eerden is Young Professional en werkt bij de gemeente Breda. Tijdens de Careerwise Persoonlijk Leiderschap Zeilreis deed zij mee aan de stiltedag. Ze vertelt hoe een plotselinge ontmoeting met een schildpad haar onverwacht nieuwe inzichten geeft.
Van binnen naar buiten
Na de voorbereiding tijdens de voorafgaande avond ga ik toch wel een beetje zenuwachtig slapen. Een hele dag stil zijn, wat gaat dat lastig worden! Maar dat niet alleen. De regels zijn: geen output van buiten naar binnen, maar alleen van binnen naar buiten. Dat betekent geen telefoons, geen muziek, geen boeken en zo min mogelijk aanzetten tot communicatie. Om ons hier meer ruimte (dan 1 boot met 10 personen) voor te geven worden we gedropt op een onbewoond eiland.
Zoeken naar de perfecte plek
Ik word wakker van het geluid van golven die tegen de boot klotsen, een aantal vogels, en kijk nog snel even op mijn telefoon voor de tijd. Ik blijf zo lang mogelijk in de hut totdat we gaan ontbijten. Een beetje ongemakkelijk eet iedereen snel wat en zonder dankjewel en af te ruimen maakt iedereen zijn tas klaar. We worden gedropt op het onbewoonde eiland en voilà, Temptation Island kan beginnen.
Zonder enig idee begin ik te lopen op zoek naar de perfecte plek, waar zowat iedere grote boom mij geschikt voor lijkt. Ik besluit dat ik eerst alles wil zien om daarna de keuze voor het beste plekje te maken.
Observeren
Ineens zie ik boven aan de top een schildpad. Zou het een echte zijn? Het lijkt net een standbeeld. Eén stapje dichterbij en hop, weg is zijn hoofd. Een real life landschildpad op een onbewoond eiland in Griekenland! Een meditatietip van de coach was om een dier, bijvoorbeeld een mier, te observeren en daar doelloos naar te kijken om de tijd zo lekker zen door te brengen. En dan een schildpad, dat is natuurlijk veel beter dan een hoop mieren. Enthousiast leg ik mijn badlaken neer en begin het experiment: observeren van een schildpad. Na vijf minuten kijken gaat er van alles door me heen: Input van binnen naar buiten, zal ik een opstel gaan schrijven over de schildpad? Hoe oud zou deze schildpad zijn? Leven schildpadden altijd alleen? Zou het een mannetje of vrouwtje zijn? Ik kan de cirkels gaan tellen op zijn schild. Wat is het hier rustig. Wat een saai leven voor een schildpad.
Na een uur is er niets veranderd
Toch voelt het gelijk goed tussen ons en ik besluit er zelf maar een hij van te maken en hem de naam Sid te geven. Ik besluit ook net zo lang bij Sid te blijven totdat hij vooruit beweegt en minimaal één stap zet. Maar jezus, wat een volhardende beesten zijn dat zeg. Na een uur is er nog niets veranderd. Ik op mijn kleedje kijkend naar Sid, Sid vanuit zijn ooghoeken kijkend naar mij. Bij elke minuscule beweging duikt hij weer zijn schild in. En toch… na een uur of anderhalf durft hij steeds meer zijn nek uit te steken.
Alleen voelen
Een mede coachee komt voorbij gelopen en maakt een foto. Niet de meest handige zet want Sid duikt weg en ik kan vervolgens weer een half uur wachten totdat ik zijn vertrouwen heb gewonnen en hij zichzelf laat zien. Af en toe worden we vergezeld door een paar mieren en met Sid voel ik me tijdens deze stille dag in ieder geval niet zo alleen.
Wachten
En dan… De zon begint te draaien, waardoor ik het in ieder geval heel erg warm krijg. Ik plant mijn kleedje in de schaduw maar ik merk toch een zekere afstand tot Sid. Ik besluit hem daarom op te tillen en bij me neer te zetten. Niet de meest diervriendelijke keuze maar ik voel me er prima onder. Ik besluit met alle tekenmaterialen die ik mee heb gekregen een schets te maken van Sid. Terwijl ik druk bezig ben met observeren en tekenen zie ik hoe hij ineens zijn eerste stapjes zet. Vol trots pak ik snel mijn GoPro er bij (dat valt onder ‘van binnen naar buiten’, had ik gecheckt bij de coach) en film ik als trotse moeder de bewegingen van Sid. Maar die eerste stapjes worden er steeds meer, en zo langzaam als ik dacht dat schildpadden waren, zo langzaam is Sid absoluut niet! Het wordt tijd om hem los te laten. Ik ga weer languit op mijn badlaken liggen en wachten tot ik weet wat ik nu zou gaan doen.
Mijn controle loslaten
Na een paar minuten word ik al ongeduldig en ga ik toch maar weer op zoek naar Sid. Ik vind hem in de zon bij een struik, lekker in de zon. Na een paar minuten staand observeren wil ik echt liever in de schaduw zitten. En hop, Sid gaat weer mee. Even herken ik een gevoel bij mezelf; als ik iets wil, dan wil en krijg ik dat ook. Toch merk ik al snel dat er wat verandert tussen ons. Sid is niet meer bang. Hij is doelgericht en wil in de zon! En dus doet Sid wat hij zelf wil. Deze keer laat ik hem wel gaan.
Zijn zoals Sid
Ik ben alleen met het geluid van krekels. Na een moment van even niets denk ik weer aan Sid en wat ik in onze korte ontmoeting van hem heb geleerd. Een omgevingsbewust dier, op zijn hoede en bij angst of bedreiging kruipt hij snel in zijn schild. Ik zag hem ontwikkelen tot een doelgericht beest wat lak heeft aan alle verwachtingen van anderen, doet wat hij zelf wil en daar zichtbaar van kan genieten. Dat is wat ik zag, en dat is wat ik wil zijn. Meer zoals Sid.
