Ik zou graag een vraag aan je stellen. Een hele belangrijke. Namelijk: Google jij jezelf wel eens? Nee, dat bedoel ik niet op een griezelig narcistische manier. Ik bedoel het gewoon zoals ik het vraag. Of je jezelf wel eens op Google opzoekt. Niet? Dan wordt het hoog tijd dat je dat eens gaat doen. Nu heb ik enorm geluk met mijn naam: Linda Roos. De eerste aantal pagina’s op Google en de meeste foto’s die tevoorschijn springen zijn stuk voor stuk van mijn muzikale equivalent. Ik heb het over Linda Roos & Jessica. Wie kent ze nog? Je begrijpt wat er gebeurt wanneer ik mezelf Google: foute ninetiesfoto’s van Katja Schuurmans bekijken en Ademnood luisteren. Heerlijk. Maar waarom zou je jezelf googelen? Dat zal ik eens haarfijn uitleggen.
Sociaal of niet?
We zitten tegenwoordig overal. Op Facebook, Twitter, LinkedIn, Instagram en Snapchat. Dat is allemaal hartstikke leuk en sociaal van ons, maar we denken er lang niet altijd over na wat we online zetten. Facebook wil ons zogenaamd in contact brengen met familie en vrienden, maar we weten allemaal dat het voor een commercieel doeleinde is. En stiekem voelen we ons allemaal beledigd als er dan ‘bijpassende advertenties’ aan de rechterkant verschijnen die (nog) niet op ons van toepassing zijn. Zoals die advertentie voor een 50+ datingsite. Ik ben single, natuurlijk, maar nog lang geen vijftig. Gelukkig kun je dat wel aangeven bij Facebook door de advertentie weg te klikken. ‘Wat vond je van deze advertentie?’ Geweldig! Bedankt, Facebook.
Foto’s in het haardvuur
Iedereen is bekend met de uitdrukking ‘gelukkig hebben we de foto’s nog’. Vroeger, vóór het digitale tijdperk zijn intrede deed, was dat meer dan waar. Die prachtige foto van dat adembenemende berggebied (nu zou het je kersverse achtergrondje zijn op je smartphone). Of die leuke foto van die knappe Spanjaard die je nooit meer zal zien (want brieven zullen eerder kwijtraken in de post dan aankomen). En als je het zat was, of die Spanjaard je nooit terug bleek te schrijven (het kan ook het Spaanse postsysteem zijn geweest), kon je de foto’s met een dramatisch gebaar in het haardvuur sodemieteren. Nu is dat moeilijker. Ik zie soms foto’s van mezelf op Facebook voorbij komen waarvan ik me a) niets kan herinneren en waar ik b) zo vreselijk opsta dat het pijn doet aan mijn ogen. Helaas is mijn laptop in het haardvuur gooien nogal een duur grapje.
Google weet alles
Je kunt untaggen of verwijderen wat je wilt, maar als iets eenmaal op internet staat, is het vaak moeilijk om de sporen volledig uit te wissen. Google weet alles van je. Dat is misschien een eng idee voor jezelf, maar gelukkig wel heel vermakelijk voor werkgevers. Twee jaar geleden liep ik stage bij een muziektijdschrift. We kregen vaak mailtjes binnen van middelbare scholieren die graag een ‘snuffelstage’ bij ons wilden lopen. “Ik ga haar even googelen,” zei de hoofdredacteur, terwijl hij een gebrekkig mailtje van een zeventienjarig meisje wegklikte. Facebook, Instagram, Twitter, ze was overal te vinden. Nog erger: al haar profielen waren compleet ‘openbaar’, zichtbaar voor iedere gestoorde onverlaat. Zo ook haar Twitter, waar ze die dag in een woedende bui flink had zitten tweeten. Het leven was stom, ze mocht niks en oh ja, haar moeder was ‘echt een enorm k-wijf’. Nou, fijn dat dat ook helder is. Kortom, for the love of God, ga jezelf eens googelen. Of Google mij. Da’s een stuk leuker.
