Een 7-mijlslaarsstap uit mijn comfortzone

jody-van-mourik-pasfoto

Jody van Mourik (30) studeerde Communicatie en werkte als eventmanager bij 4YoungPeople, een non-profit initiatief van ICM Opleidingen & Trainingen. Afgelopen jaar besloot ze het roer om te gooien en vertrok naar Sydney.

No worries, all good

‘Kun je je een leven voorstellen waarbij iedere dag opnieuw als vakantie voelt? Hierbij heb ik het vooral niet over de kou van wintersport, maar wel over de gezelligheid. Dit gecombineerd met het ontdekkingstochtelement van een stedentrip, het onvoorspelbare en avontuurlijke van rondreis door Marokko, met een flinke dosis Mallorca/Ibiza/vul-zelf-een-badplaats-in vanwege het gooi-je-balkondeur-open-en-je-ziet-de-oceaan-effect. Daarbij slechts een steenworp verwijderd zitten van werelds meest beroemde strand, 20 graden celcius als ‘freezing cold’ ervaren met gebruinde benen die niet meer weten hoe een lange broek aanvoelt. Het begrip ‘stress’ is een vage term uit een vorig leven, want je leeft de ‘no worries, all good’-mentaliteit. Voel je hem? Welkom in mijn leven!

Baan opgezegd, huis leeggehaald

Inmiddels bijna 10 maanden geleden stond ik met mijn hele leven in één koffer gepropt (en een handbagage, oké… en een 2e extra ‘illegale’ handbagage, ik ben een vrouw) op Sydney Airport. Ik was namelijk 26,5 uur daarvoor met een gigantische 7-mijlslaars uit de comfortzone gestapt en in Sydney terecht gekomen. Ik ben het met je eens dat je daar niet ‘zomaar’ terecht komt. Klopt, want er ging een heel pad van jarenlang uitstelgedrag, coaching en de nodige buikkriebels aan vooraf. Beslissing genomen, ouders geïnformeerd (en aan de beademing gelegd), baan opgezegd, huis leeggehaald, ticket gekocht en recht op mijn doel af: werkervaring opdoen in het buitenland.

70 sollicitaties en afwijzingen

Dat hele plan van werken in het buitenland was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben bijna drie maanden non-stop aan het solliciteren geweest. Dat zijn ongeveer 70 sollicitaties/mailtjes geweest met heel veel afwijzingen, maar daardoor nóg meer doorzettingsvermogen. Precies op het moment dat mijn spaargeld op was, de moed me officieel in de schoenen gezakt was en de uiterst motiverende ‘Nou, ik ken iemand die het ook geprobeerd heeft, maar toch terug naar Nederland moest komen’-verhalen me werden toegesproken door de beste stuurlui aan wal, kreeg ik een baan aangeboden. Een echte! Als Marketeer voor een Health Club en precies wat ik wilde! Dat het een onderbetaalde baan was met shit-uren, maakte mij op dat moment niet uit. Ik was naar Sydney gekomen voor het leerproces, niet om dikke knaken te maken. Hoewel dat laatste natuurlijk erg fijn geweest zou zijn.

jody-australie-inspirerend-behangetje
Inspirerend behangetje op de sportschool

Man weet pas wat ‘ie mist….

Vijf en een halve maand na mijn eerste werkdag voelde ik mij maximaal uitgemolken en ondergewaardeerd door mijn baas. Op het eerste gezicht een goede man met mooie woorden en schitterende intenties, maar achteraf een sluwe profiteur. Bah! Ik had ik er de puf niet meer voor om de laatste 15 dagen van mijn contract uit te zitten en een dramatische, plotselinge huilbui op het werk deed me inzien dat ik direct weg wilde.

Meer dan ooit miste ik mijn oude werk bij ICM Opleidingen & Trainingen in Nederland! De fijnste werkgever ooit, de motiverende omgeving, openheid, de waardering, de lieve collega’s, het plezier en…. de stabiliteit! Ik moet Huub van De Dijk gelijk geven. Man weet pas wat ‘ie mist, als ze er niet is. In dit verhaal is ‘man’ Jody en ‘ze’ mijn oude werkgever ICM. Ik zie mijn carrière bij de Health Club echter niet als een misstap. Integendeel. Ik heb wijze levenslessen geleerd (dit klinkt heel oma-achtig, maar het is waar!), mijn beste Sydney-vriendin ontmoet en ik heb 5 maanden lang uitgebreid en superlang van de fijnste douches, zachtste handdoeken, gratis Yoga/hardlooptraining/body combat/noem-maar-op genoten.

Jaja, baas Stephen… dacht jij nou echt dat je de enige was die goed is in uitmelken? Muahaha!

jody-australie-sandboarden
Afteren na het sandboarden

Creatief met CV

Weg bij de Health Club en wat dan? Geen zin om wederom 70 brieven te schrijven, maar er vooral geen geld voor *boer met kiespijn lach*. Ik had nooit eerder in de stress gezeten om geld. Het was wel eens droog brood eten in Nederland, maar dat kwam dan door dat extra paar nieuwe schoenen. Maar in Nederland maakte dat niet uit door het vangnet van vrienden en familie om de droog-brood-weken bij uit te zitten. Zo werkt dat hier niet. Geen geld, is geen huis, is met hangende pootjes terug naar Nederland. Wilde ik niet. Wat doe je dan? Tijd voor een aflevering van Creatief met CV.
*Whiekie whiekie* (poetsgeluidje), dat was mijn CV. Naast mijn professionele Marketing CV en mijn typmiep Office Work CV had ik nu ook het leven geschonken aan een heuse Horeca CV. Hoge nood maakt creatief en na een rondje charmant CV’s uitdelen in Bondi Beach stond ik dezelfde avond nog proef te draaien bij Café Bondi… *start horrormuziekje* als serveerster.

Alle trots aan de kant en gaan!

Aan de slag als serveerster dus, maar op een gegeven moment zag ik door het dubieuze banenbomen het bos niet meer. Niet alleen die gepoetste Horeca CV deed het lekker, maar ook mijn typmiep CV was ‘on fire’. Deze Koningin van de dodgy baantjes stond een aantal dagen op de ‘Mind and its Potential’ beurs, waar ik Edward de Bono (van de 6 Thinking Hats) in levende lijve gezien heb. Hij… euh… heeft zijn beste tijd gehad, maar dat terzijde. Ik heb bij diverse events meegeholpen, een enerverende middag hersendodend data entry werk gedaan en een jongeman geholpen met het opzetten van zijn schildersbedrijf, totdat ‘ie me ging stalken en bloemen ging sturen. Jammer. Voor het gemak laat ik weg dat ik ook nog als nanny en schoonmaakster gewerkt heb. Ja, ik was eigenlijk een soort van banenprostituee. Dat je alles aanpakt om de schoorsteen te laten roken. Nou, bijna alles dan.

De roep van de innerlijke burgervrouw

Te veel onzekerheid maakt mij ongelukkig ben ik achter. Ook al leef ik in een droomwereld met mijn balkonnetje met ocean view en rondrennende surfdudes met ontblote bovenlijven… meer dan ooit verlang ik terug naar de stabiliteit van thuis. Ik wil een fijne baan met een voorspelbare 40-urige werkweek waarmee ik geld verdien om mijn rekeningen te betalen. Zelfs de aanslag Gemeentebelasting zal ik dan voortaan met open armen ontvangen.

Het is typisch dat juist die benauwende stabiliteit en zekerheid waar ik zo keihard voor gevlucht was hetgeen is wat ik het meest mis. Mijn inner-burgervrouw wil eruit komen, etentjes voor vrienden organiseren, rustig op de bank zitten en ’s avonds de keuken in kunnen lopen zonder angst voor rond rennende kakkerlakken.

Not your mainstream burgervrouw

Nu ben ik nog even alles behalve je mainstream burgervrouw. Meer een rondvliegend projectiel in een op hol geslagen achtbaankarretje. Mijn leven is een achtbaan. Geen dag is hetzelfde. Komende tijd ligt mijn focus op mezelf terugvinden. Wat kan ik? Wie ben ik? Wat heeft dit avontuur voor me betekent en wat ga ik doen? Ik moet me weer gaan voorbereiden op de Nederlandse arbeidsmarkt. Spannend! Ik ben mezelf kwijt. Ik voel het. En tja… ergens ben ik natuurlijk ‘aan lager wal’ geraakt. Hoe start je die transformatie van serveerster naar hot & happening Young Professional? Ik weet het nog niet *zucht*. Via Careerwise houd ik je op de hoogte naar deze zoektocht. Tot snel!’

Tags: zelfkennis
Young Talent Program

Hét ontwikkelprogramma voor young professionals die versneld willen groeien:

Download gratis:

Lees wat 2500 young professionals zeiden over hun werkbehoeften:

Gerelateerde artikelen:

Bekijk ook

Chat openen
Hi,
Heb je een vraag over 'Een 7-mijlslaarsstap uit mijn comfortzone'?