“Doe ik echt zo?” Met grote bruine ogen staart ze mij en de rest van het groepje vol ongeloof aan. Zij is 25. En heel leergierig. Maar déze feedback, dat ze streng en star overkomt in een gesprek met haar collega, dat neemt ze echt niet zomaar aan. “Maar… zo wil ik helemaal niet zijn!”.
Niet afwachten maar vragen
Op de werkvloer feedback krijgen over iets wat je kunt leren, is niet altijd even makkelijk. In bijzijn van collega’s wil je professioneel zijn en zelfverzekerd overkomen. Je zaakjes op orde hebben en geen fouten maken. Toch zijn je collega’s (en jij zelf natuurlijk) degenen die het best kunnen vertellen hoe je het doet op je werk. Waar je goed in bent en minder goed in bent. En waar je van kunt leren, hoe je een stap verder kunt komen in je ontwikkeling of je loopbaan. Vaak weet je het zelf ook haarfijn te vertellen. Maar ongevraagd feedback geven… ho maar. Behalve als het je wordt gevraagd.
Where the magic happens
Vandaar dat ik maar al te graag dit soort spannende gesprekken creëer tussen collega’s op de werkvloer. Ik laat ze elkaar vertellen, doen of ervaren wat ze niet durven. Omdat fouten maken nog steeds wel een beetje ‘taboe’ is. Waarom? Omdat ik geloof dat je precies van dit soort spanning het meeste leert. “Where the magic happens”: dat aangaan, wat je net niet durft, maar wel naar verlangt. Want niemand zit toch te wachten op dingen die hij zelf al weet, kan en kent?
Iets doen wat je niet durft
Ik reis graag mee. Naar dat spannende gebied, op de werkvloer. Dan observeer ik tijdens een vergadering, een presentatie of een netwerkgesprek. Heel soms een sollicitatie, of een onderhandeling. Wat ik dan doe lijkt best simpel. Ik geef feedback over het gesprek, breek in als ik spanning voel die niet wordt uitgesproken. Of ik geef een duwtje in de rug, als ik zie dat iemand iets wil zeggen maar het niet durft. En dan vaar ik mee op de ontlading die daar vaak op volgt. En op het gevoel van trots. Want dat ben je, als je iets doet wat je niet durft. Je groeit, als mens en professional. Daar ben ik graag bij. En help ik, het allerliefst, een vonkje magie ontstaan. Als het even kan ten minste.
