Sophie Hulshof (25) studeerde Rechten in Utrecht en werkt nu ruim een jaar als Management Trainee bij Achmea. Samen met collega Raymond Fafie (24), die change management in Groningen studeerde en ook Management Trainee bij Achmea is, onderzoekt zij de microverzekeringsprojecten die Achmea ondersteunt in India, Indonesië, Cambodja, Senegal en Burundi.
Initiatief nemen
MVO is een hot topic in het Nederlands bedrijfsleven. Er wordt veel over gepraat en geschreven, ook bij ons is het een trekker voor potentiële sollicitanten. Mooi dat er zoveel aandacht voor is, maar ik dacht: “Wat doen we bij Achmea nu eigenlijk echt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen? En hoe kan ik daar als trainee een bijdrage aan leveren?” Het werd het afgelopen jaar zowaar mijn levensdoel. Ik zou koste wat kost een opdracht vervullen bij de Communicatie & MVO afdeling en met eigen ogen zien wat we in de wereld aan armoedebestrijding doen.
Wie A zegt, moet B zeggen. Samen met mijn collega trainee, Raymond Fafie, schreef ik een MVO-plan en stuurde deze naar onze HR afdeling. Na zes maanden schrijven, meetings, budgetplannen maken (nee, zoiets gaat niet vanzelf) kregen we een GO! We mochten de verschillende microverzekeringsprojecten in India, Cambodja, Indonesië, Senegal en Burundi onderzoeken. Microverzekeren is gericht op de armsten in de samenleving, verzekeren blijkt juist voor hen van levensbelang te zijn, aangezien ze een onverwachte tegenvaller of ongeluk niet kunnen opvangen. We willen deze projecten verder helpen door onderlinge kennisdeling op gang te brengen en de best practices en lessons learned boven te krijgen door het doen van een benchmark. Ook de communicatie over deze projecten om aandacht en draagvlak te krijgen voor microverzekeren in Nederland is onderdeel van onze opdracht.
Motivatie
Mijn drive om iets met MVO te doen is tweeledig. Aan de ene kant wilde ik zien en ervaren welke bijdrage we in de wereld kunnen leveren. Neem een van de vrouwen die ik in India sprak. Ze raakte plotseling ernstig gewond, kon de torenhoge ziekenhuisrekening onmogelijk betalen en werd met haar kinderen uit huis gezet. Een land met 1,2 miljard mensen, een groeiende economie, waar zoveel mensen nog steeds geen toegang tot verzekeringen hebben… dat biedt ook kansen. Maar ook zie ik met eigen ogen waar de verandering nog nodig is om dat te bereiken.
Daarnaast zie ik het als een stap in mijn eigen ontwikkeling. Een half jaar lang cultuurverschillen ervaren en met een andere blik naar je eigen organisatie kijken. Als je net binnenkomt bij het project dan zie je een grote chaos en vraag je je af hoe ze ooit 1 miljoen verzekerden kunnen bedienen. Op een gegeven moment begin je te zien dat het werkt. Dat er een structuur in de chaos zit. Voor ons is het chaos, voor hen is het een manier van werken die ze gewend zijn en waar ze zich prettig bij voelen. Het zet me aan het denken, ik ervaar nu dat er ook andere manieren van werken zijn en dat structuur goed is, maar dat wat voor ons soms een chaos is anderen ook juist op ideeën kan brengen.
Geduld
Natuurlijk wordt tijdens het project ons geduld op de proef gesteld. Niets gaat zoals je het verwacht en toch werkt het zoals het werkt. Alles wordt met minstens drie mensen samen gedaan en duurt uren. Voor een ongeduldig iemand als ik een hele uitdaging om rustig te blijven. Daarbij is senioriteit hier een issue, hoe jonger je bent hoe minder je te zeggen hebt. Met mijn 25 jaar (en ook nog vrouw) ervaar ik dat het moeilijk is om werkelijk zaken voor elkaar te krijgen. Het is voor mij dan ook een spel om op een respectvolle manier ervoor te zorgen dat ik de juiste informatie krijg voor mijn benchmark.
Ons bezoek in India zit er bij dit schrijven al bijna op, met veel ervaringen gaan we voor een paar weken weer werken in Nederland, alvast uitkijkend naar de tijd die komen gaat in Cambodja in Indonesië. Ons blijven volgen? Onze ervaringen gedurende dit half jaar delen we via @MVOmicro.
