Haakjes
Nu ik weer een vrij man ben, heb ik in mijn eerste week als werkzoeker gelijk een belangrijke eerste stap gezet. Ik ben namelijk gaan netwerken. Veel mensen hebben daar moeite mee. Als je het mij vraagt, gaat het er vooral om de goede netwerken uit te kiezen. Je kunt moeilijk binnenstappen bij een alumnibijeenkomst, waar je toentertijd op geen enkele manier mee geassocieerd wilde worden. Je kunt ook moeilijk binnenstappen bij een borrel waar je helemaal niemand kent.
De kunst van het netwerken ligt daarom in haakjes. Je moet haakjes hebben om ergens binnen te komen, én als je eenmaal binnen bent, verder te komen. Dit verder komen doe je namelijk niet alleen. Je moet haakjes hebben: “Goh Sietse, ik wil je voorstellen aan…”. En wees ook gerust: je hoeft echt niet gelijk succes te hebben. Volgens mij had ik gisteren niet gelijk beet (not that I’m aware of). Een beetje geduld is daarom niet verkeerd. Toen ik gisteren meedeed aan een event, wist ik niet dat er mensen zouden komen die ik ken.
Awkward
Gelukkig zag ik binnen de eerste minuten al een aantal bekende gezichten rondlopen. Dan loop je toch net iets meer zelfverzekerd rond op zo’n dag. Het voelt namelijk altijd raar om met iemand te gaan praten die ook alleen staat. Want dat is toch ook wel het meest awkward moment van een borrel: jouw praatmaatje gaat even weg en daar sta je dan. Moederziel alleen en het gevoel dat iedereen je aankijkt: “Die heeft niemand om mee te praten…” Gelukkig wordt dat gevoel steeds minder, naarmate je meer geoefend raakt.
Oefening is namelijk niet verkeerd. Ik ben pas een paar jaar geleden begonnen met netwerken en ik moest echt met niets beginnen. Sommige mensen hebben het talent vanzelf, bij mij moest het groeien (niet dat ik hiermee zeg dat ik er talent voor heb). En je hoeft echt niet direct op het hoogste niveau mee te doen. Meekijken kan ook al helpen, maar zorg dan wel dat je iemand bij je hebt (haakje!).
En dan heb ik het alleen nog maar over netwerken in levende lijve! Volgende keer iets over netwerken via LinkedIn…
