Een bijdrage van Karianne Gielen:
Zomaar kwijt. Zonder dat ik het door had. Iets wat ik dagelijks gebruikte. Ik miste wel iets. Maar dat ik het kwijt was, dat had ik niet door. Gisteren in fotografie museum FOAM aan de Keizersgracht vond ik het terug.
Iets moois
Nog niet eerder was ik in FOAM geweest. Het was er klein en het voelde als een wirwar van kruipdoor-sluipdoorroutes. Diane Arbus kende ik niet. Nu vind ik haar cool. Dat is mooi. Als een leek passeerde ik iedereen die urenlang naar een foto stond te kijken. Ook voor de lelijke. Ik zocht naar specifieke beelden. Beelden die ze buiten had geschoten. Op straat. En in het park. Iets moois dat mooi is juist omdat het niet geposeerd is. Iets dat iedereen had kunnen zien. Als je daar was geweest.
En daar stond het op de muur. Op Diane Arbus’ muur. In FOAM. “I really believe there are things which nobody would see unless I photographed them.” In dat moment vond ik het terug. Ik zie het! Ik zie die mooie, grappige, ontroerende en verdrietige momenten. Op straat. En in het park. In de file. Op het werk. Die unieke beelden. Die beelden waarbij je zelf het verhaal kan bedenken. Mooie karakters die je raken en die je meer laten meemaken dan alleen jouw eigen verhaal.
Teruggevonden
Ik ben slechts 20 minuten binnen geweest. De man aan de kassa leek te twijfelen. Vond ze het niet leuk? Niet wetende dat ik het teruggevonden had. Op de fiets naar huis heb ik het getest. En ja. Het doet het weer! Van binnen maakte ik een dansje. Dansend op mijn witte fiets zag ik al het moois weer. En ik wil het nooit meer missen.
