Ja. Het was weer eens zo ver: ik raakte verleid door één van mijn grootste valkuilen. Ik dacht dat ik mijn les inmiddels wel geleerd had. Maar nee. Te hard werken voor de waardering van een ander zit nou eenmaal in mijn systeem. En als ik even niet oplet, woeeep, doe ik het als vanzelf weer. Alsof ik het nooit veranderd had. Ai. Zijn sommige dingen misschien toch niet te leren bij nader inzien? Zelfs niet als leren je werk en leven is?
Voor jezelf of voor de schouderklop?
Ik bedoel, natuurlijk: lukken willen we allemaal. Als mens, als partner, als professional, als ouder, als vriend, als kind. In willekeurige volgorde. Daar werkt iedereen (te) hard aan. Ook dat het vroeger zo werkte, begrijp ik. Wees goed en gij zult beloond worden aan de poort van het paradijs. Maar inmiddels? Onze wil is vrijer geworden. Wat we doen, doen we voor onszelf, niet om ergens aan het einde van de rit een schouderklop te krijgen. Of wel? Stel jezelf nu eens eerlijk de vraag: voor wie maak je al die overuren midden in de nacht, voor wie doe je alsof je die collega wél aardig vindt, voor wie neem je die beter betaalde functie aan terwijl je eigenlijk het liefst in een hangmat op een tropisch eiland ligt? Jezelf?
Wat zegt die schouderklop over mij?
Van de week vergat ik die vragen aan niemand anders dan mezelf te stellen. Op een spannend moment. Je weet wel, zo’n moment dat de emoties de overhand nemen en je niet meer zo goed kunt nadenken. Dat je heel erg graag je doel wilt halen en dat het verlangen om door de ander daarin gezien, beloond en bevestigd te worden, de overhand neemt. En dat je vergeet dat je eigenlijk voor je eigen geluk aan het werken was.
Ik ben gelukt
Wonderlijk. Dat ik soms onvermoeid kan werken aan ‘gelukt’ zijn voor een ander, zonder ook maar een stap verder te komen in mijn eigen geluk. Want die schouderklop, die blijft uit. Althans, hij komt wel, maar hij is van korte duur. Het is een gebaar van de ander, die iets vindt van wat je op een willekeurig moment in je leven aan het doen bent. Dat gebaar zegt weinig over wie je bent als mens, partner, professional, ouder, vriend, kind. Laat staan over of je gaat lukken in het leven.
Desondanks blijf ik het blijkbaar zo nu en dan proberen. Misschien is het nodig om er af en toe aan herinnerd te worden dat ik de dingen die ik in het leven doe, toch liever voor mezelf doe. Of ik daar gelukter van wordt? Weet ik niet. Gelukkiger wel, geloof ik.
