Als je collega’s vraagt wat mij kenmerkt als coach, dan weet ik zeker dat er een heel duidelijke rode draad uit zou komen: wil je je eigen gedrag veranderen, dan moet je het zelf aanpakken. Duurzame ontwikkeling komt immers uit jezelf. Dat is soms nog knap lastig, ook voor mij, om te doen waarin ik geloof.
Een schatkist in jezelf
Ik houd er een vrij radicale humanistische opvatting op na: ik ga uit van de gedachte dat de oplossing voor elk probleem ergens in het ‘zelf’ verborgen zit, in een soort schatkist in de diepte van je onbewuste. Dat je er niet altijd bij kunt. Bij de één zit die verborgen schat wat dieper begraven dan bij de ander. Maar dat je schatkist niet direct zichtbaar is, wil niet zeggen dat hij er niet is toch? Een schatkist vol met antwoorden, oplossingen en nieuwe gedragsstrategieën.
Ik stop er alles in wat ik heb
Deze coachingsfilosofie heb ik extreem doorgevoerd toen ik zelf een trainingsprogramma op de markt bracht. Ik dacht: nu of nooit, ik ga ervoor. Ik stop er alles in wat ik kan, zal doen waarin ik geloof en daar doe ik vervolgens nog een schep bovenop.
Spannend? Ja, dat kun je wel stellen. Want je eigen filosofie en methodes tot het uiterste doorvoeren in een nieuw product, brengt natuurlijk ook reacties met zich mee. Zoals elke afwijking van het ‘normale’. Durfde ik het aan? Dat wel, want ik ben een moedig mens. Maar zonder horten of stoten ging het zeker niet, en al helemaal niet zonder angst!
Een letterlijke zoektocht
Zo liet ik de eerste trainingssessie plaatsvinden in een donkere loods, ergens op een industrieterrein. De deelnemende Young Professionals moesten beginnen aan een zoektocht naar hun eigen antwoorden. Meteen vanaf binnenkomst en terwijl ik als trainer niet aanwezig was. Ik had aanwijzingen klaargelegd: puzzelstukken, hints en herkenbare objecten. Waar de training plaatsvond, was aan hen om te vinden.
Practice what you preach
Een zeer consistent plan met teach what you preach als motto. Totdat ik het uitvoerde. Want toen het eenmaal zo ver was en de Young Professionals op dat industrieterrein rondliepen, op zoek naar een ingang die hen naar de training zou leiden, brak het angstzweet me uit. Hmmm, hoezo geloof in het kunnen, weten en willen van de mens? Daar stond ik in die zaal, gespannen, twintig minuten lang, ijsberend en denkend: het gaat niet goed komen, ze gaan het nooit vinden. Terwijl het (nog slechts) om een simpele speurtocht op een industrieterrein ging… Pas toen ze lachend door die ene deur kwamen (wat een verlossing!) kon ik stoppen met mijn nerveuze gedrag.
De controle leren loslaten en vertrouwen
In de psychologie is het momenteel vrij gangbaar om uit te gaan van iemand’s kracht. Toch is het niet altijd gemakkelijk die kracht direct te zien bij iemand die mij zijn psychische blokkades toevertrouwt en om diegene vervolgens te helpen deze unieke krachten volledig te laten benutten. Niet omdat ik dat niet kan, maar omdat het voor mij als coach ook een flinke uitdaging is, die ik als professional en expert eveneens lastig vind om aan te gaan: de controle loslaten.
Het goede voorbeeld geven
Morgen is de tweede trainingsdag van dezelfde groep. Deze keer laat ik de Young Professionals door de duinen fietsen met een iPod op. Ik voel nu al de spanning in mijn buik. Liever doe ik het eerlijk gezegd niet, dit loslaten. Gaan ze het wel vinden, zullen de fietsen goed zijn, zal het droog blijven? Mijn paniek wordt al dagen gevoed. Toch ga ik ervoor, ook al is de controle loslaten kennelijk een grote stap uit mijn eigen comfort zone. Als coach moet je nou eenmaal het goede voorbeeld geven…
